Gözlerimi istedi
verdim
göremedi yüzümü
özümde
ellerimi istedi
tuttum
koptu parmakları
tenimde
sarıl bana dedi
sarıldım
kayboldu
kollarımda
dudaklarını uzattı
öptüm
kızılca kıyamet koptu
sonunda
soluğumu sordu
yangın var dedim
küllenmiş
sonsuza
başımı istedi
adakladım omzuna
sabah oldu
keskin hızla
ayaklarımı istedi
yürüdüm
çıkmaz sokağa
yanyana
renklerini istedi
doğan güneşin
bir demet menekşe
tadında
düşlerime sarmalayıp
uzattım
morun
kızıla döndüğü
o aptal anda
uyandım
kızılcık dalında
kırağı çalmış
martla
zifiri
Volkan Kemal
